Artiest info
Website
facebook
VILVOORDE - 08/12/12

The Cotton Belly's zijn Frankrijks' antwoord op 'O Brother Where Art Thou'. De groepsleden beweren althans bijzonder gecharmeerd te zijn door deze film en de bijbehorende muziek. Zelf omschrijven ze hun eigen songs als akoestisch/electrische feestblues. En het moet gezegd, plezier hebben deze 5 jonge mannen zeker en vast. Sinds ze in 2005 begonnen, hebben ze vooral het eigen land platgespeeld, met hier en daar een uitstapje in de wijde wereld. Aldus waren ze op 8 december voor de eerste keer in België te bewonderen, en wel op Pjeireblues in Vilvoorde. Een verslagje van hun optreden vindt u hier. En nadien had ik de eer om orde te scheppen in hun warrige gedachten en hoofden. Maar het werd een plezierig onderonsje, want deze mannen nemen zichzelf en anderen niet altijd au serieux. Moet kunnen...

Hoe hebben jullie elkaar ontmoet?
Yann: ik heb Michel (Descamps) in een Ierse pub ontmoet tijdens een jamsessie. Hij speelde gitaar en ik mondharmonica, en ik zong ook. We speelden samen een simpele blues, en het klikte.
Michel: hij was heel vriendelijk (lacht). De groep begon in 2005, met 3 muzikanten, 2 gitaren en mondharmica en zang. En toen kwam er een drummer bij, Julien. Maar na een tijdje ging Julien weg, en toen kwam Romain in de plaats. En vorig jaar ging ook onze andere gitarist weg, en toen kwam Alexis bij de groep. Alexis is de 'Cotton Baby' van de groep (lacht).

Komen jullie allemaal uit dezelfde buurt?
Yann: nee, niet echt. Alhoewel we van Parijs zijn, woonden we allemaal in verschillende wijken, sommigen zelfs in de buitenwijken, in het zuidoosten van de stad. 

Beschrijf jullie muziek eens.
Yann: we zijn met heel simpele bluesmuziek begonnen, rootsblues, Michel en ik. En later, toen Kiki en Romain erbij waren, veranderde dat, want zij luisterden niet constant naar blues (algemene hilariteit). Romain heeft het meer op reggae, jazz en funk, en Kiki luisterde eigenlijk naar funk en rock. Dus beiden brachten hun eigen sound mee, en dat hebben we bij onze blues gevoegd. Dus nu spelen we een moderne blues met een ander geluid, 'ons' geluid. 

Wie kwam eigenlijk op het idee om overalls te dragen op het podium?
Yann: dat hebben we samen beslist. Maar eigenlijk zijn er weinig regels over wie wat draagt op het podium, het is alleen maar voor het plezier.

Maar wel in dezelfde stijl?
Yann: dat is waar, de stijl is belangrijk, maar daarbinnen ben je vrij. We moeten die overalls niet dragen, maar we vinden het wel plezant! 

Het volledige plaatje klopt wel bij jullie, de muziekstijl past bij de kledij.
Michel: inderdaad. En we vonden die overalls wel leuk, omdat sommigen van ons dichtbij het platteland wonen. En bovendien zijn we allemaal fan van 'O Brother where Art Thou' van de gebroeders Coen, de film en de muziek hebben ons sterk beïnvloed.

Hebben jullie al vaak buiten Frankrijk opgetreden?
Kiki : ja, dit jaar nog op Moulin Blues in Nederland, maar ook nog in Italië, en in 2008 hebben we ook in Quebec gespeeld.

Krijgen jullie geen rare blikken omdat jullie uit Frankrijk komen? Want voor vele outsiders is Frankrijk niet echt een bluesland.
Michel: nee, de mensen die wij ontmoeten, staan open voor wat wij doen, we worden niet scheef bekeken.
Alexis: en er zijn ook heel wat bluesfestivals in Frankrijk zelf hoor!
Michel: je kan gemakkelijke van januari tot december in Frankrijk spelen, keuze genoeg! Maar ja, de meeste mensen associëren Frankrijk met accordeon, muzette, de Moulin Rouge, kaas, al die dingen.

Jullie hebben een paar jaar geleden een cd uitgebracht, en daarnet speelden jullie een nieuw lied dat op de nieuwe cd moet komen. Is die af?
Yann: nee, nog niet, we zijn nog steeds aan het opnemen. Maar het zal meer de rockrichting uitgaan, want we willen het anders én beter doen dan de eerste cd.

Meer de stijl zoals wat jullie daarnet brachten?
Yann: ja, inderdaad, meer rock.
Alexis: het is mijn schuld (lacht).
Kiki: dat is juist, want Alexis is de 'rock'man van de bende (lacht).
Yann: Alexis is er pas vorig jaar bijgekomen, en hij houdt meer van rock en electrische blues.
Alexis: 70ies rock vooral!
Yann: maar anderzijds gaan er ook wel wat akoestische nummers opstaan. Maar in het geheel zal de nieuwe cd harder en meer rockgetint klinken dan het eerste album. Het is een evolutie.

Jullie spelen ook een versie van 'St James' Infirmary', en jullie maken er wel degelijk 'jullie' versie van.
Yann: zeker en vast, want het is een heel oud lied, een traditional. Vele artiesten hebben 'hun' versie, en wij nu ook. 

'La promenade du Kid', dat op het eerste album staat, is naar mijn mening een heel mooi instrumentaaltje. Maar wie is die 'Kid' eigenlijk?
Yann: dit lied is geschreven door onze eerste drummer, Julien. Zijn bijnaam was 'The Kid'. En ook al is hij niet meer in de groep, je kan hem nog steeds zien op de tekeningen op de cdhoes. Hij is diegene die tegen een boom ligt te slapen. Zijn bijnaam komt echter niet van het feit dat hij de jongste was. Toen we met de groep begonnen, vonden we het gewoon leuk om bijnamen te hebben, ik was 'WillyWood', Michel was 'MamboSlim', Kiki was 'Owen Brown' en Romain 'Romano'. En vroeger was Julien 'The Kid'.

Kathy Van Peteghem

Meer foto's